Sparren met collega’s of intervisie

Bij de start van een intervisie bijeenkomst hoorde ik heel vaak: ‘dat doen we al’ of ‘ik kan altijd bij een van mijn collega’s binnenlopen om te overleggen’. Mijn antwoord was dan dat het belangrijk is dat je altijd bij elkaar naar binnen kunt lopen, een collega kunt bellen als je even vastloopt. Of dat nu voor inhoudelijk advies is of voor een hart onder de riem. Intervisie is geen vervanging van deze dagelijkse mogelijkheden.

Wat is intervisie dan wel?

In boeken vind je prachtige omschrijvingen, maar welke mij het meeste aanspreekt is het Praktijkboek Intervisie van Bellersen en Kohlman (2013). Zij gebruiken als definitie: intervisie is een vorm van deskundigheidsbevordering, waarbij professionals een beroep doen op collega’s of vakgenoten om inzicht te krijgen in werkgerelateerde vraagstukken.

Voor mij is het belangrijk dat er vragen worden gesteld die de casusinbrenger een nieuw zicht geven op het vraagstuk of dilemma welke zij inbrengt. Nieuwe inzichten leiden vaak weer tot nieuwe alternatieven. Vaak alternatieven waar iemand zelf niet aan heeft gedacht omdat:

• het buiten zijn of haar comfortzone ligt
• het anders is dan iemand vanuit zijn vakgebied is gewend
• iemand het tot nu toe altijd met succes op een bepaalde manier heeft gedaan

Wat is begeleide intervisie?

Iemand die de intervisie begeleidt noemen we ook wel een facilitator. Op basis van een casus, het soort praktijk, de ontwikkeling van de groep of de wensen van de groep wordt een intervisiemethode uitgekozen. De casus kan vooraf worden ingebracht, maar mijn ervaring is dat het ook goed werkt om een casus op het moment zelf in te brengen. Het voordeel is dat het een casus is waar iemand op korte termijn iets mee wil doen. Bij een onderwerp waar iemand vaker tegenaan loopt dan is een voorbereiding op de intervisie juist wel weer belangrijk. De rol van facilitator is naast de voorbereiding en de praktische zaken regelen met name gericht op het stimuleren van het stellen van open vragen die verder gaan dan alleen de feitelijke informatie. In de gaten houden dat een ieder actief mee kan doen en dat er een veilige en oordeelsvrije sfeer wordt gecreëerd. De casusinbrenger moet zich vrij kunnen voelen om haar kwetsbaarheden en aarzelingen te delen. Voor mij is het belangrijk dat het meer is dan een goed gesprek met elkaar hebben.

Welke methoden zijn er?

De meest bekende en zeer goed toepasbare is de incidentmethode. Een gestructureerde methode die geschikt is voor startende groepen en voor een concrete situatie die zich niet al te lang geleden heeft voorgedaan. Ik vind afwisseling in methoden erg belangrijk omdat het zorgt voor nieuwe invalshoeken en het houdt iedereen scherp. Een methode die ik graag gebruik en die ik aanpas voor de betreffende setting is de context methode. Geïnspireerd op de methode diversiteit aan stemmen van Bellersen en Kohlman. Zo heb ik zelf inmiddels eigen methodes ontwikkeld die goed aansluiten bij de verschillende groepen die wij begeleiden.

Wat doen wij met intervisie

Ik neem zelf deel aan twee intervisiegroepen en doe dat met veel plezier en het helpt mij ook iedere keer weer verder in mijn ontwikkeling. Al weer vele jaren begeleid ik intervisiegroepen. Zo begeleid ik intervisiegroepen in de advocatuur, verschillende organisaties en mediators. Voor alle groepen geldt dat het verdieping geeft als er een facilitator/begeleider bij aanwezig is die het groepsproces in de gaten houdt, zorgt dat de methode wordt gevolgd, dat er een verdieping plaatsvindt en dat de intervisie zorgvuldig wordt afgerond.

Voor mij moet de methode helpend zijn en moet het niet voelen als een keurslijf. En er mag ook ruimte zijn om te lachen.